Nieobliczalna bestia.

SORILEA

Wilk kryjący się w Twoim cieniu, żerujący na parszywym strachu, który roznosisz dookoła. – Witaj wędrowcze, jesteś już zgubiony. – ton nieprzychylny, przesiąknięty złośliwością i odwzorowujący naszą drogą kobietę, która w trakcie pełni rozszarpie wszystko na co trafi. Dosłownie wszystko. 

  

- Błagam o wybaczenie, proszę o litość... - ciche, niknące słowa wydobywające się z ust kobiety w stanie letargu. Powolna agonia, zatracenie umysłu. Modliła się o śmierć, szybką i bezbolesną. Niestety jednak Stwórca nie zamierzał spełnić jej zachcianki. Zamiast tego leżała, wpółnaga tuż przy majestatycznej bestii wgryzającej się w gardło z nie lada brutalnością. A może jednak to było wybawienie? Może jednak sprawiło, że egzystencja zaczęła być lepsza? Po pewnym okresie zrozumiała, że dzięki temu zyskała nieopisaną siłę. Zyskała również namiastkę szczęścia, choć większość uznała to za przekleństwo. Zacofany plebs nie umiał docenić daru jaki zyskała Sorilea. Ona natomiast korzystała ze swych nowych umiejętności, a po czasie nawet stwierdziła, że najlepszym sposobem na życie będzie podjęcie profesji najemnika. Możliwość zarabiania walką? Idealne rozwiązanie - rozrywka i możliwość ulepszenia własnych zdolności.

Uwięziona w ciele bestia, wyostrzone zmysły, atletyczne ciało - wszystko to spowodowało, że Sori jest jedną z najwspanialszych istot chodzących po owym padole. Powłoka zewnętrzna charakteryzuje się rudymi włosami, które oplatają bladą cerę. O dziwo mimo swego wyglądu nie posiada piegów. W oczodoły zostały brutalnie wepchnięte dwa piwne ślepia, które świdrują każdą nowo napotkaną osobę. Mierzy sobie zaledwie sto sześćdziesiąt pięć centymetrów wzrostu oraz jest szczupła, acz z prawidłowymi okrągłościami. Kiedy wybija godzina mordu ciało zostaje rozszarpane przez czarnego niczym noc wilka, odznaczającego się długimi na ogół zamoczonymi we krwi kłami. Jeżeli chodzi o wnętrze jest to o wiele bardziej skomplikowane niż nasz krótki oraz spójny wstęp. Zacznijmy od typowego lenistwa, które pożera jej organizm od wewnątrz. Objawów danej przypadłości jest wiele – począwszy od braku zaangażowania podczas rozmowy, a skończywszy na zwykłej niechęci do wykonywania najprostszych czynności. Działanie podejmuje wówczas, gdy jest do tego zmuszona i całe szczęście, ponieważ nasza droga Sori jest bardzo impulsowa oraz wybuchowa, co prowadzi ją niezwłocznie do autodestrukcji, aczkolwiek wcześniej wspomniane lenistwo często ratuje jej życie. Walka drapieżników wydawała się czymś na porządku dziennym, acz dochodziło do śmiertelnych pojedynków jakich była świadkiem. Sama nie miała ochoty skończyć w ten sposób, więc resztki zdrowego rozsądku często ratowały ją przed całkowitym wyniszczeniem.W całej tej sprzeczności znajdzie się również coś minimalnie pozytywnego, jednakże nie dla wszystkich, a mianowicie dar mówienia – owszem większość go posiada, ale nie każdy tak umiejętnie potrafi posługiwać się swym językiem, a żeby poruszyć ogół bez używania nadmiaru sił. Sorilea zyskuje ogromną przewagę przez swą siłę perswazji, która niejedną jednostkę zaprowadziła nad samą krawędź i popchnęła do skoku.Przejdźmy jednak do kolejnej cechy – wytrwałości. Potrafi dążyć do ściśle obranego celu bez względu na przeciwności losu, próbujące zepchnąć ją z drogi. Zaleta ? Pojęcie względne, ponieważ posuwa się nawet do czynów okropnych, byleby tylko spełnić swoją chorą zachciankę. Zresztą Sori często łamie wszech obecnie panujące reguły i zasady moralne, co jest chyba normalne w jej obecnym stanie rzeczy. Drzemiąca w niej bestia sprawiła, że kulturalne i ułożone dziewczę wybrało o wiele gorszą drogę życiową, ale czy to komukolwiek w tych czasach przeszkadza? Uracz mnie tą odpowiedzią.