Masz lat blisko 40, wyglądasz na blisko 30, wyobrażasz sobie, że masz nieco ponad 20, a postępujesz, jakbyś miał niecałe 10.

Teoretycznie jest człowiekiem, który już dawno powinien zejść ludziom z oczu. W praktyce, od dobrych kilkudziesięciu lat święci triumfy jako łowca, a próby jego zlikwidowania zawsze kończą się tak samo.

Jego narodzinom nie towarzyszyła wielka feta, ani jasno świecąca gwiazda na niebie. Rodzice nawet specjalnie nie cieszyli się z pojawienia się na świecie kolejnego potomka - z trójką pozostałych mieli już wystarczająco dużo problemów. Karim więc wychowywał się sam, a żeby lepiej to sprecyzować należy napisać że Karima wychowywała ulica. To właśnie tam nauczył się kraść i władać mieczem, bo nie brakowało zapijaczonych ex-rycerzy, którzy chętnie dzielili się zdobytą na polu walki wiedzą. Pojętne dziecko szybko zrozumiało, że jeśli dobrze zakręci się wśród alkoholowego towarzystwa, szybko nauczy się wojennego fechtunku. Tak też się stało. Już jako smarkacz świetnie władał mieczem, przed ukończeniem dwunastego roku życia brawurowo strzelał z kuszy i jeszcze lepiej uciekał przed prawowitymi właścicielami złotych zegarków i pieniędzy, które w pół sekundy stawały się własnością Karima. Cóż, trzeba było z czegoś żyć, a egzystowanie na kilku kromkach chleba, jakoś mu się nie uśmiechało. W dniu szesnastych urodzin spotkał łowcę, który otworzył przed nim całkiem nowy świat. To właśnie z nim przemierzył niezmierzone krainy, walczył ze stworzeniami, o których istnieniu nie miał pojęcia i zdobywał rzeczy, które warte były fortunę. Po kilku latach wspólnych wędrówek, pożegnali się na rozstaju dróg i nigdy więcej się nie spotkali.

Karim kontynuował wszystko to, czego nauczył go jego mistrz. Układał się z krasnoludami, dla elfów zdobywał dziwne mikstury, a z ludźmi targował się klejnoty wyrwane z rąk goblinów. Polował na pradawne kreatury, które zagrażały krainom, grał na nerwach górskim trolom, zbyt wolnym by złapać go na gorącym uczynku.

I tak już trwa na tym świecie, bez szans na to, że ktokolwiek mu zagrozi (jakby w jakikolwiek sposób go to martwiło). Wciąż ugania się za dziwnymi stworzeniami, wisi krasnoludom kilogram złota i ukrywa się przed jednym elfem, któremu zbałamucił córkę.

Jak na łotra z prawdziwego zdarzenia przystało, Karim uśmiecha się cwaniacko pod nosem i jest zbyt pewny siebie. Już raz go to zgubiło, ale liczy że nigdy więcej podobna sytuacja się nie zdarzy. Wie, że jest najlepszy w tym co robi, więc ma swoją cenę. Lepiej od razu zapłacić niż iść z nim na układ - po swą należność zgłasza się zawsze w nieodpowiednim momencie. Absolutny mistrz walki wręcz. Zawsze mu się wydawało, że żyje sam dla siebie i nikt nie jest mu Panem - mimo wszystko jest niesamowicie lojalny wobec jakiekolwiek władzy, w którą akurat wierzy. Tajemniczy, niespokojny, ze złowieszczym błyskiem w oku. Do tego wiecznie uśmiechnięty i zadowolony z obecnego stany rzeczy - jakikolwiek by nie był. Nie wiadomo gdzie mieszka, nie wiadomo czy ma jakieś nazwisko. Nie wiadomo kto jest jego przyjacielem a kto wrogiem. Można spotkać go wszędzie, ze wszystkimi. Oddziela życie prywatne od zawodowego i nigdy nie skrzywdziłby najbliższych. Jest znany ze swych niekonwencjonalnych metod i uporu, który nie pozwala mu przestać szukać dopóki nie odnajdzie upragnionego celu.

Potrafi wyczuć strach, z jednej strony niesamowicie pomaga mu to z łowach, z drugiej - zaczął zdawać sobie sprawę z tego, że ludzie którzy kompletnie go nie znajdą, zaczynają spuszczać głowę na jego widok.

A taki miły i kulturalny z niego chłopak!

– Miecz. Na plecach. Dlaczego masz na plecach miecz?

- Bo wiosło mi ukradli.

____
Dzień dobry. Oto Karim. Karim już żył na jednym z blogów.
Teraz żyje tu i ma nadzieję, że będzie miło xD