Nadeszło bezszelestnie i zmieniło nas wszystkich.

Jerpen  Krungsson
Pszczółka

|84 lata | inżynier | awanturnik udomowiony|

Co naprawdę kryje się za ostatnią stroną opowieści? Czy ktokolwiek zgłębiał znaczenie słów "żyli długo i szczęśliwie"? W którą stronę udają się poszukiwacze przygód po tym, jak okryją się chwałą i sławą? Niektórzy wrócą szczęśliwie do domu, jednak co z tymi, którym dom odebrano albo porzucili go z własnej woli? Jeśli na kogoś w ostatniej scenie nie czeka żona na progu domu? Cały problem w tym, że z opowieściami jest tak, że one nigdy nie zaczynają się na pierwszej stronie i nie kończą na ostatniej. To, co działo się przed i to, co wydarzy się potem nie interesuje z reguły nikogo poza głównymi bohaterami. A dla nich ta najważniejsza część opowieści rozpoczyna się od tego, że patrzą po sobie nawzajem i orientują się, że nie mają nikogo bliższego, a przecież nie tak dawno byli zbieraniną obcych. Mają też worek złota, z którym nie wiedzą, co zrobić. Jeszcze tej nocy powtarzają słowa "razem, do końca" i znikają nim świt odkryje ich nieobecność. Mistas z odległego punktu na mapie przeistoczyło się w rzeczywiste miasto, gdzie ledwo kto słyszał o tej konkretnej bandzie awanturników. Podobni do nich musieli przewijać się przez Mistas na tyle często, że nikt już nie pytał o pochodzenie worka ze złotem. Wystarczyło na dom, wystarczyło na warsztat, trochę wciąż zostało, by zawsze istniała suma dzieląca ich od biedy. Topór zamieniony na cyrkiel, tarcza w zamian za węgielnicę - to już nie jest materiał na opowieści.

Say farewell to sadness and grief
Though long and hard the road may be

Jerpen bywa przezywany Pszczółką tylko przez najbliższych przyjaciół oraz w paru miastach na zachód i północ od Mistas. Przezwali go tak od pszczoły, którą ma w herbie swojego rodu o nazwie niewymawialnej dla kogokolwiek oprócz krasnoludów. Przezwali go tak od żółtej opończy, czarnej brody i czarnych spodni. Oraz - co najważniejsze - ostrego kolca na toporze, którym ukąsił Gilberta ze Skellige i tym samym doprowadził do porwania siostry. Ogoloną głowę na znak żałoby po Astrid po dziś dzień nosi Jerpen oraz jego brat Gorm Krungsson, zwany Czerwoną Pięścią. Krasnolud wzrost nadrabia donośnym głosem i silnym ramieniem. Chociaż spojrzenie szarych oczu zdradza duże doświadczenie życiowe, rozwinięta muskulatura jakby zaprzecza temu, co świadczą tatuaże na wygolonej w żałobie czaszce - przynależności do krasnoludzkiej gildii inżynierów. Jednakże zna się na tych wszystkich zapadkach, dźwigienkach i przekładniach. Ilekroć widzi się go przy pracy, której jest całkowicie oddany (bo on już tak ma, że albo przykłada się całym sobą albo wcale), ma się wrażenie, że praca - choć wykonana bez zarzutu i na najwyższym poziomie - nie jest tym, co chciałby robić do końca życia. To już taka przypadłość awanturników, że nigdzie nie umieją znaleźć sobie zajęcia. Nocami zaś tęsknią do kolejnych przygód, boją się ich i jednocześnie wiedzą, że to, co mają teraz jest zbyt cenne by ryzykować utratą. I tylko droga śni się awanturnikowi; droga, z której się nie wraca.

awanturnicy | relacje

 Kłaniam się nisko, zapraszam do wątków i powiązań. Byle szybko z powiązaniami, to się załapiecie do zakładki, co to ma na dniach powstać. Wątki lubię takie krasnoludzkie: konkretne, treściwe, bez lania wody. Lojalnie ostrzegam, że Jerpen jest tak krasnoludzkim krasnoludem, jakiego tylko możecie sobie wyobrazić. Głównie dlatego, że autorka jest dziewoją niewiastą, której nie dają grać mężczyznami na sesjach. Ach, ważny komunikat: róbcie dużo krasnoludów, założymy własną komunistyczną wioskę. I ten komunizm przetrwa, bo to będzie komunizm krasnoludów.